DuvelBlues #22 Festival Puurs - St- Amands (31-05-2025) reporter & photo credits: Marcel info organisatie: DuvelBlues © Rootsville 2025

Af en toe een festival meepikken op een dikke boogscheut van je voordeur, is altijd leuk meegenomen. Daarom kijk ik elk jaar uit naar Duvelblues, festival met fijne muziek in het land waar “Den Duvel” rijpt, dus shtttt…

Ondertussen had dit sympathiek festival de prijs gewonnen voor het beste Bluesfestival van het land en dat was meer dan verdiend. Alweer 8 bands verdeeld over de grote en de kleine tent- ook wel gekend als “De Schuur”- , enfin, iedereen die er al is geweest weet hoe het werkt natuurlijk. Deze acht kwamen zich voegen bij de meer dan 100 bands die de organisatie al had mogen ontvangen. Dit jaar was de zon volop van de partij, iedereen had er zin in want het programma was er eentje van topkwaliteit en de Duvel stond fris en smaakte overheerlijk.  We waren er allemaal klaar voor.

Er werd gestart in de grote tent met een band dat redelijk streekgebonden is: BLUNK. waarschijnlijk zal deze naam geen belletje door rinkelen maar BLUNK eert op een meer dan gepaste wijze de erfenis van de legendarische Blue Blot. Deze band kent iedereen dus wel want in de jaren tachtig en negentig wisten ze als geen ander blues te mengen met funk. 'BLUNK' bestaat naast frontman Luc Simon ook nog uit Arnold De schepper (bas), Ann Van Durme (piano), Chris Michiels (gitaar),Jacques Audenart (drums),  Bernard De Corte (sax), Greta Van Langenhove (zang), Lieve De Schepper (zang), Jos Vermeulen (trompet) en Wim Schoup (trombone). Voor dit eerste optreden was er al heel wat volk komen opdagen. Vermoedelijk heeft ook de gratis Duvel voor de eerste 100 bezoekers er ook wat mee te maken.

Na de intro volgde ‘Lonely Town, Lonely Street’ van Bill Withers. De blazerssectie zoog onmiddellijk de aandacht naar zich toe en ook de dames aan de backings deden het goed. Frontman Luc Simon, tracht zich te meten met Luke Walker jr, maar dat zijn grote schoenen om te vullen en het charisma van Luke Walker ontbreekt hier toch wel. Er werden ons nog zaken aangeboden als ‘Bad Luck Hand’, ‘Dance To The Blunk’ en het overbekende ‘Who Is He?’. Men heeft hier wel te maken meer goede muzikanten die meer dan hun best doen. Maar zoals ik al zei, het zijn grote schoenen om te vullen. Evengoed was het een aangename start.

Hierna mochten we voor de eerste keer verhuizen naar “De Schuur” voor het eerste akoestisch optreden en dat was er meteen eentje dat kon tellen, want met Robbert Duijf hadden ze daar in Puurs meteen een klepper in huis gehaald.

Robbert, geboren in 1974, brengt in een mix van old-school delta-blues, Brits-Amerikaanse folk revival en gospel-blues zijn verhalen samen met zijn gitaar. Zijn gitaarspel wordt gekenmerkt door een typische vroege fingerpicking stijl met een slide in open en standaard stemmingen. Zijn stem is rauw, oprecht en vol overgave. Door vanuit zijn hart te spelen en te zingen, maakt hij een diepe verbinding met zijn publiek. Een verbinding die juist in deze tijd zo belangrijk is! Robbert brengt zijn muziek puur, oprecht en vol passie…Dat de man meer dan bedreven is, bewijzen zijn overwinning op het Dutch Blues Challenge en zijn plaats in de halve finale van het prestigieuze IBC in Memphis. Kortom de muziek van Robbert is muziek naar mijn hart.

Robbert was niet allen gekomen maar was zoals steeds in het gezelschap van zijn zoon Rubin aan de contrabas en de sympathieke Jaak Korsten aan de drums. Ik verwachtte een knaller van een optreden en dat werd het dan ook. Het trio ging van start met ‘All Night Long’ op de voet gevolgd door ‘I’m The Devil’ en van bij de eerste noten voelde je dat het volledig snor zat. Het trio vindt elkaar blindelings. Hoog niveau met ‘Ticket For The Love Train’ en ‘Tired Of Being Good’ om uiteindelijk af te sluiten met ‘Falling Of The Wagon’. Er was hen slechts een half uurtje toebedeeld en die was zo voorbijgevlogen. Gelukkig mochten ze later op de dag terugkomen want vakmanschap is meesterschap.

Na de knappe performance van Robbert Duijf, terug naar het hoofdpodium voor alweer topwerk van eigen bodem, want dat is wat je van Big Dave & The Dutchmen wel kan zeggen. Dave voorstellen is niet meer nodig want ik denk niet dat er nog iemand rondloopt die deze Antwerpse reus nog nooit aan het werk had gezien. Voor dit nieuw project heeft Dave zich omringd door een aantal Nederlandse toppers zoals Micha Den Haring op gitaar, de broertjes Ciggaar (Dry Riverbed Trio) met Dusty aan de bas en Darryl op drums en last but not least, pianowizzard Roel Spanjers. Met zo’n bezetting kan het niet anders dan vonken geven.

Dit jaar werd hun eerste, titelloze album uitgebracht en dit was meteen een schot in de roos. Authentieke blues, soul en gospel met bijna allemaal eigen werk stond ons hier ook op het podium van Dubelblues te wachten. En Dave ging dan ook vurig van start met ‘Let’s Rock ’n Roll’. Je hoorde onmiddellijk de klasse van zijn band en het was swingen van bij de eerste noot. Dave is zijn eigen zelve en blaast een fijn stukje harmonica weg zoals bij ‘Country Girl’ en ondertussen kunnen wij volop genieten van zijn dansmoves. Het niveau bleef hoog met een schitterende Micha Den Haring, als eerste klas stingbender en de Ciggaartjes die zich uit de naad speelden. Knappe dingen als ‘Never Love Again’, ‘So Sweet’, ‘I Dig You’ of ‘Boogie Funk’ warden op de gretige aanwezigen losgelaten. Alweer een optreden dat zo is voorbijgevlogen en alweer van topkwaliteit.

Terug naar de kleine tent voor een tweede deel van Robbert Duijf. Wie dacht dat hij het beste van Robbert & co had gezien en dit gedeelte aan zich liet voorbijgaan, was eraan voor de moeite. Man, man, man…wat Robbert hier aan de man bracht was van zeer hoog niveau en op sommige momenten ontplofte “The Barn” bijna. ‘Going Home’, ‘Hard Times’ en ander songs hielden het publiek voor dertig minuten in de ban, niet van De Ring, maar wel van Duijf en zijn acolieten.  De entertainer kwam naar boven en iedereen liet zich de sing alongs welgevallen. Dit was heel straf werk van vader en zoon Duijf en drummer Sjaak!

 Na dit schitterend optreden was het weer tijd om terug te keren naar het hoofdpodium, waar Josh Smith zijn ding zou gaan doen. Smith werd geboren in Middletown (Connecticut) in 1979, groeide op in Fort Lauderdale en verblijft momenteel in Los Angeles. Sinds jaar en dag is hij de rechterhand van niemand minder dan Joe Bonamassa.

De man is een echte stringbender die zijn klassiekers kent, maar zich niet alleen beperkt tot blues want ook de Motown-sound heeft voor hem geen geheimen. Benieuwd wat de man hier op Duvelblues zou teweegbrengen.  Josh wordt vergezeld door Travis Carlton aan de bas en Gene Lake aan de drums. Eén ding is alvast zeker, we hadden hier te maken met drie heel sterke muzikanten.Technisch op geen enkele fout te betrappen. Josh startte met twee instrumental nummers. Zeer stevig gitaarwerk en mijns inziens redelijk hard. ‘The Pusher’, ‘Letting You Go’ of ‘The Middle’ werden ons op een presenteerblaadje aangeboden. Maar, ondanks de sterkte van het trio, is dit zeker en vast mijn ding niet. Zoals ze zeggen: “de gustibus et coloribus non est disputandum”. Ah ja!

Na dit gitaargeweld, mochten we even gaan afkoelen in de kleine tent alwaar we met de set van Early James terug tot rust konden komen.  Fredrick James Mullis Jr. aka Early James werd in 1993 geboren in Troy, Alabama en heeft ondertussen onderdak gevonden bij het platenlabel van The Black Keys. De man weet als geen ander een mix te brengen van luisterliedjes en swingende rockers, maar hij is vooral een echte storyteller. Benieuwd naar het resultaat.

De man kwam niet allen maar was in het gezelschap van Max Genouel (gekend van Nico Duportal & The Lowland Brothers) aan de bas. Blijkt dat hun drummer door een burn out er de brui had aangegeven. In extremis werd dan Darryl Ciggaar opgetrommeld om de man te vervangen. Een kwartier ritmeuitleg krijgen van Max was voor hem genoeg om tijdens hun set een vlekkenloze prestatie neer te zetten. Dit was een zeer energiek optreden. Zelf was het de eerste keer dat ik de man aan het werk zag en ik was degelijk onder de indruk. Zeer goede mix van blues, roots en zelfs een vleugje country. Gelukkig konden wij terug te vallen op man’s setlist met onder andere ‘I Got This Problems’, ‘Steely Kives’, ‘Man Can Be’, ‘Go Down Swinging’ of ‘Tumble Weed’. James gaf het volle pond en we zagen dat het goed was.

Hierna haastte ik mij terug naar de grote tent want aldaar zou een grote madam haar opwachting maken, want met “Queen Of The Blues”  Shemekia Copeland, had de organisatie wel een hele grote vis binnengehaald. Dit was een optreden waar ik al maanden naar uitkeek. Shemekia is geboren in Harlen (NYC) in 1979 in een meer dan muzikale familie, want ze is de dochter van niemand minder dan Johnny Copeland.

Ondertussen heeft ze al een hele weg afgelegd en is ze toch wel één van de beste blueszangeres van haar generatie. Overladen met prijzen allerhande en haar albums zijn van de eerste tot de laatste, pareltjes in het genre. Ik denk dan zeker aan haar laatste album “Blame It On Eve” . Dit is een optreden dat elke bluesliefhebber moet meemaken en al zeker omdat dit een exclusief  optreden is voor ons land. Waarvoor onze welgemeende dank aan de organistaie van Duvelblues. Shemekia heeft haar eigen band mee vandaag en dat zijn: Arthut Neilson (gitaar), Ken “Willie” Scandlyn (gitaar), Kevin Jenkins (bas), Dan Hickey (drums) en Carey Samsel (gitaar). Let’s have a party!! Van die laatste cd kregen we heel wat werk te horen al startend met ‘Broken Hig Heels’ wat zonder aarzelen werd gevolgd door ‘Tough Mother’ en het hele mooie ‘Would You Take My Blood’.

Stevige band met uitmuntende muzikanten en een ritmesectie dat zo stevig is als gewapend beton. Enig bemerking die ik mij maakte is waarom er drie gitaren nodig waren? Leek mij soms wat overkill, enfin ik verveelde mij zeker niet. ‘Tell The Devil’ kwam dan ook weer uit de laatste plaat en natuurlijk mocht papa Johnny’s ‘Getto Child’ zeker en vast niet ontbreken. Kippenvel! Er werd met een bang afgesloten met het swingende ‘Its 2 AM’. Dit optreden was er eentje om in te kaderen en we waren nog niet aan het einde van de avond.

Voor mij bleef het genieten geblazen want na de set van Shemakia Copeland trok ik naar de kleine tent voor het optreden van Jerron “Blind Boy” Paxton. Als grote liefhebber van de oude pre-war blues, was ik bij deze man aan het goed adres. Paxton, geboren in 1989 en verblijvende in Los Angeles is een ras muzikant die met zijn banjo en viool masterclassen geeft in rootsmuziek.  De man put uit de blues- en jazzmuziek van vóór de Tweede Wereldoorlog en werd beïnvloed door Fats Waller en Blind Lemon Jefferson. Hij slaagt er zonder problemen in om oude blues, cajun, folk en coutry in een eigentijds jasje te steken. Ik keek dus met heel veel verwachtingen uit naar dit optreden. En wat een optreden werd me dit jongens en meisjes.

Paxton is niet enkel een uitstekende muzikant maar een entertainer pur-sang. Veel humor in zijn bindteksten en veel contact ook met zijn publiek en die kon dat allemaal wel smaken. Hij laat het zelfs niet na om Trump er eventjes door te halen. Man naar mijn hart.  Na het met banjo gespeelde ’99 Year Blues’, van ‘Julius Daniels, nam hij ons mee op reis naar Akansas met het knappe instrumentaal ‘Arkansas Traveller’. Een mix van parlor gitaar, 5 string banjo, gourd banjo, harmonica, toetsen en vocals. De man is een muzikale duizendpoot en toont groot meesterschap. Het was volop genieten met ‘The Story of Wild Bill Jones’, ‘Tombstone Disposition’ , ‘Michigan Water Blues’ en ‘South Central Blues’. Ongezien fantastisch! Voor mij mocht de man gerust nog wat langer hebben gespeeld.

Ondertussen waren we al beland bij het laatste optreden van de dag en die vond natuurlijk plaats in de grote tent. Er zou afscheid genomen worden van Duvelblues 2025 met Ian Siegal meet Johnny Maestro. Voor Siegal is dit alvast niet zijn eerste passage in Puurs want hij was al te gast in 2006 en 2018, vandaag wordt hij gekoppeld aan de man uit New Orelans, Johnny Maestro. Beiden namen onlangs met “Easy Tiger” een schitterende cd op, ideale gelegenheid natuurlijk om die vanavond op de fans los te laten. De band bestaat verder uit de broertjes Darryl en Dusty Ciggaar, respectievelijk op drums en bas, maar ook  Nick Croes (gitaar) was van de partij. Alvast een fijne afsluiter. Natuurlijk kon het met deze klasbakken niet misgaan en dat was al duidelijk van in het begin met ‘Winehead’, ‘Miss Your Cadillac’ of ‘Quick To Gub’. Ondanks het latere uur was de tent nog meer dan goed gevuld en de band deed het zo goed dat niemand al naar huis wilde. Als afsluiter van een prachtige dag kon dit wel tellen.

Deze editie van Duveblues is er eentje geweest om in te kaderen. Dit was van een zeer hoog niveau wat mij betreft en dat is dan de zoveelste pluim op de al rijkelijk gevulde hoed van de organisatie. Duvelblues toonde zich inderdaad als de verdiende winnaar van Beste Bluesfestival van België. Meer kan ik hier niet aan toevoegen, dit was top. Bedankt Gust en co voor de prachtige dag en alvast afspraak in 2026!

Marcel